۱۷۲

من که از کوی تو بیرون نرود پای خیــالم
چه بــرانی ، چه بــخوانی
چه به اوجــم برسانی
چه به خــاکم بکشانی
نه من آنم که بــرنجم
نه تو آنی که بــرانی
من خود دلم از مهر تو لرزید ,وگرنه
تیرم به خطا می رود اما به هدر,نه!
دل خون شده ی وصلم و لب های تو سرخ است
سرخ است ولی سرخ تر از خون جگر ,نه
با هرکه توانسته کنار آمده دنیا
با اهل هنر؟آری! با اهل نظر ؟نه!
بد خلقم و بد عهد٬ زبانبازم و مغرور
پشت سر من حرف زیاد است مگر نه؟
یک بار به من قرعه عاشق شدن افتاد
یک بار دگر ,بار دگر, بار دگر نه